بچه که بودم برای داشتن اسباب‌بازی‌های دلخواهم دادو بیداد می‌کردم و با امتناع به ظاهر بی‌رحمانه مادرم روبرو می‌شدم آن وقت برای داشتنشان اصرار می‌کردم و جز بی‌اعتنائی چیزی نمی‌دیدم،آن وقت اعتراض می‌کردم داد می‌زدم و وقتی رفتارهایم شآنیت ظرفیتم را به رسمیت آشکار می‌کرد مادرم با اسباب بازی مورد انتظارم در برابرم ظاهر می‌ شد و توضیح می‌داد که آن را مدت‌ها بود برایم تهیه کرده اما می‌خواست کاسه صبر و لدبم را بسنجد!
سهم من هم می شد شرمندگی...
گاهی هم بود که این التماس‌ها به جایی نرسید و صبر و بی مایه ام  سنجیده شد تا امروزهاکه بیشتر درک می‌کنم دلیل زیبای نداشتن ها را سهم من باز هم شرمندگی ...
وقتی دعاهایم در اوج ناباوری به استجابت می رسند درستدر لحظه‌هایی که شأنیتم را محک زده‌اند کشتی آرزوهایم به زیبایی هرچه تمام‌تر در ساحلی ناشناخته و ناپیدا کرانه از امواج ناامیدی نجات می یابند شرمنده می شوم درست مثل دوران کودکی ام و البته عمیق‌تر ...
با خودم که چرتکه می اندازم می‌فهمم تحمل این شرمندگی ها بارها سخت‌تر از رنج کاذب نداشتن  چیزهایی است که برای بازی بودند حقیقتاً هم خوب نامی دارند! اسباب بازی !
درد شرمندگی ها از مهربانی خدایم دیگر مجال خوشحالی برای استجابت دعاهایم را از من ربوده است کاش صبورتر بودم کاش اعتمادم به یکتای بی‌همتا بیشتر از این‌ها بود و کاش بنده تر بودم .